Vakantie tussen de groene heuvels

In het noordwesten van Umbrië, het groene hart van Italië, ligt een prachtig landgoed dat eigendom is van de warme familie Triulzi. Stefano Triulzi en zijn zes kinderen restaureerden en verbouwden de oude boerderijen en de watermolen op het erf en maakten er vakantieappartementen van. Wij bezochten deze geweldige plek die omringd wordt door middeleeuwse dorpjes.

Fotografie: Chantal Ariëns

Op het landgoed, Colle San Paolo genaamd, was tien jaar geleden niet veel meer te zien dan overwoekerde ruïnes, maar dankzij de toewijding van de familie zijn de gebouwen nu in ere hersteld en van alle gemakken voorzien. De EU dekte een deel van de restauratiekosten, op voorwaarde dat de oorspronkelijke architectuur werd gerespecteerd. Dat was geen probleem voor Stefano die in het dagelijks leven bouwprocessen met een dergelijk karakter begeleidt.

Zwaar gebit
De casali barsten van de geschiedenis. Onder het familiehuis Muserale ligt een donkere crypte, die waarschijnlijk stamt uit de tijd van de Etrusken. Hier vond dochter Sabina een tand in een soort zilveren lijstje op pootjes. Het is een tand van Sant’Apollonia, een heilige tot wie vroeger gebeden werd als iemand kiespijn had. Haar tanden werden als relikwieën beschouwd. En die waren veel geld waard. Al gauw ontstond er een louche handel in tanden, die onmogelijk allemaal echt van Apollonia kunnen zijn geweest – de ‘relikwieën’ zouden bij elkaar al meer dan drie kilo wegen. Ook de toenmalige paus vond dit een vreemd verhaal en liet de tanden in de rivier gooien, om er voor eens en altijd vanaf te zijn. Kennelijk heeft eentje de dans weten te ontspringen…

Oude bomen
Meer geschiedenis vinden we buiten. Langs de weg tussen de appartementen staan honderden stokoude olijfbomen. Sabina: ‘De oudste kun je aan hun uiterlijk herkennen. Als ze in tweeën zijn gespleten lijken te zijn, staan ze er al meer dan honderd jaar. Ze leveren nog altijd een goede oogst op. Van de olijven maken we biologische olie, die we aan onze gasten verkopen. De olie slaan we op in vaten uit negentiende eeuw, die we hebben gevonden in de oude ruimte onder ons huis.’

Ware traktatie
Er is hier geen verkeer en de dichtstbijzijnde buren wonen een heuvel verderop. We gaan op verkenningstocht in de omgeving. We ontmoeten de Fontemanna’s, de buren van de Triulzi’s. Deze familie legt zich toe op het maken van kazen en yoghurt van schapenmelk. Biologisch en volgens het slow food-principe. Marco, een vrolijke jongeman die deels in Colle San Paolo werkt met de schapen en deels als consultant in een grote stad actief is, bemant vandaag het piepkleine winkeltje waar de wijde omgeving de befaamde ricotta komt kopen. We nemen twee schattige potjes schapenyoghurt met biologische jam en een flink stuk ricotta mee. In combinatie met tomaten en de eigen olijfolie van de familie Triulzi is het een ware traktatie.

Ondersteboven
Na de lunch bezoeken we het Santuario di Mongiovino, een statige kerk op een stille plek. De kerk zou ontstaan zijn door een wonder: lang geleden stond hier een schildering van Maria, aan het oog onttrokken door struiken die er overheen woekerden. Een arm herderinnetje kwam er water halen en vulde net haar kruik, toen Maria verscheen. Ze droeg het meisje op om haar dorpsgenoten te overtuigen het fresco te bevrijden uit de wilde begroeiing. Op dit verhaal kwam geen reactie uit het dorp. Maria verscheen nog een keer aan het meisje en zei: ‘Loop terug naar het dorp met je waterkruik ondersteboven op je hoofd.’ Het meisje deed wat Maria vroeg. Wonderlijk genoeg waren haar haren droog gebleven en zat de kan nog vol water toen ze thuis aankwam. De dorpsbewoners konden er niet meer omheen: ze bevrijdden het fresco en bouwden ter ere van Maria een kapel, die uitgroeide tot een kerk.