Terug naar overzicht
Rop Zoutberg Rome

Rop Zoutberg over de dame in het Romeinse stadsdeelkantoor

Rop Zoutberg was vanaf 2012 vijf jaar Italië-correspondent voor de NOS. Inmiddels woont hij in Madrid. Hij heeft nog een mooie anekdote over toen hij ‘behendig werd belazerd’ tijdens zijn laatste weken in de Eeuwige Stad.

Mijn laatste weken in Rome vervlogen sneller dan ik wilde. De schuldige was het verlopen paspoort van mijn zoon. Hij was pas elf, en ik zag het al gebeuren dat we problemen kregen op de veerboot. Het was onze laatste enkele reis na vijf jaar Italië. We keerden terug naar Spanje.

Paspoort vernieuwen

Het paspoort vernieuwen was een enorm gedoe. Spaanse moeder, Nederlandse vader, en ook nog eens in Italië. Vrienden raadden een stadsdeelkantoor aan waar het nooit zo druk was. Dat gaf hoop. Vijf jaar Italië hadden wel afgeleerd om in lange, stroperige rijen te staan in postkantoren, bij gemeentes en de belastingdienst.

'18 euro graag'

De dame achter het loket drukte op een knopje en printte het A-4tje met het uittreksel van het bevolkingsregister. Elegant als alle Romeinse ambtenaren streek ze het papier recht op haar bureau. Er moest nog een bollo op van 50 cent. Toen die zorgvuldig was geplakt moest er een stempel komen. De dame keek me na al deze handelingen licht vermoeid aan.
‘Dat is dan 18 euro graag.’
Ik merkte op dat het zegeltje niet meer dan 50 cent was. Maar de ambtenares hield vol. ‘18 euro graag.’
Ik vroeg of ik een bonnetje kon krijgen.
‘Helaas. Dat wordt hier niet afgegeven.’
Ik legde mokkend een biljet van 20 euro op de balie.
‘We hebben hier helaas geen wisselgeld. Wisselen kan bij de supermarkt hiernaast.’

Meest goddelijke pizza

Het voorval in het gemeentekantoor was het op één na laatste dat ik in Italië meemaakte. (Ik kreeg onlangs tot in Spanje een vier jaar oude verkeersboete opgestuurd, en hoop echt dat het de laatste was.). Wonend in Italië deed ik wat alle Italianen deden: mopperen, klagen en treuren over tal van situaties waarbij je het gevoel kreeg dat er iets niet klopte. Dat je elegant, maar behendig belazerd werd. En dat dat het altijd eindigde met betalen.
Intussen zette Rome alles in het werk om me tijdens die laatste weken te verleiden. Het leek alsof een fee de gouden straten nog een keer betoverde. Ik ontdekte rond het Pantheon prachtige pleintjes en stegen die me in die vijf jaar nooit waren opgevallen. Jasmijn kringelde rond mijn neus en de Tiber glinsterde in het avondlicht. Ik heb het bonnetje bewaard van de laatste pizzeria (Schiavi d’Abruzzo) waar ik at. Het was de meest goddelijke die ik ooit proefde. De boodschap was duidelijk. Geen moeite was teveel om me voor de eeuwige stad te behouden.
rome pantheon

Grote fout?

Dat was althans hoe het overkwam: maakte ik een grote fout door zomaar weg te gaan? Hoe is dat eigenlijk voor de stad zelf? Ach, die maakt het niet uit dat wij er zijn, legde een Italiaanse schrijver me ooit uit. Ik had hem gevraagd naar de sporen die Silvio Berlusconi in Rome achterliet. De schrijver haalde zijn schouders op. ‘Alles is zo oud, er is al zoveel gebeurd. Wij mensen worden vermalen. We zijn stofjes in de geschiedenis van de stad.’
Bij de supermarkt naast het stadsdeelkantoor vroeg ik of ze een briefje van twintig euro konden wisselen.
‘Je komt van hiernaast zeker? Dan moet je hier eerst iets kopen.’ Terwijl ik bozig een chocoladereep afrekende vroeg ik me af hoeveel extra klanten de supermarkt had dankzij hun buren. Met het wisselgeld betaalde ik het printje en bemachtigde het felbegeerde paspoort van mijn zoon.
Ik kan me niet herinneren dat ze er op de boot naar vroegen.

Toegelachen

We keerden terug naar Madrid en ineens was er een déjà vu. Voor een of andere inschrijving was een uittreksel van het bevolkingsregister nodig. De dame achter het loket drukte op een knop en het A-4tje zoefde uit het apparaat.
‘Hier heb je het.’
Toen ik vroeg hoeveel het kostte werd ik toegelachen.
‘Niks hoor. Hier, dan heb je er nog een.’
Ook die tweede print was gratis.
BEKIJK OOK: