Terug naar overzicht

Op pad met de makelaar in Umbrië

Sinds 2008 runt Klaartje samen met haar man Casa San Carlo in Umbrië. In haar boek Van Klaartje naar Chiara vertelt ze over uiteenlopende gesprekken met haar buurtgenoten en haar leven als Nederlandse vrouw, ondernemer en moeder. Dit keer over haar zoektocht met de makelaar naar haar eigen pand in Umbrië.

Zo geregeld

Aan hém heb ik ook een huis verkocht onlangs, hij is beroemd in Nederland, begrijp ik? Hoe heet hij nou ook alweer, wacht even …’ Meneer Carlesi – ‘Maar zeg maar gewoon Paolo, want we zijn nog jong nietwaar?’ – duwt zijn bureaustoel wat verder naar achteren, trekt het onderste ladekastje open, rommelt wat tussen de troep en paperassen en houdt dan triomfantelijk een oude cd in de lucht. ‘Kijk, die kennen jullie toch wel?’ Op de voorkant prijkt een piepjonge Youp van ’t Hek. ‘Aardige man, we konden elkaar nauwelijks verstaan, maar toen ik hem het huis liet zien, was hij meteen verkocht. Wat zoeken jullie precies, zei je? Ik heb het beste aanbod van de buurt. En mijn zwager werkt bij de bank, dus een lening is ook zo geregeld.’

De bekende fout

Het is zomer 2006, mijn man en ik zitten in een gehucht in de regio Lazio in een piepklein makelaarskantoortje, met onze vers opgestelde eisenlijst voor een eigen pand met mogelijkheid tot verhuur. De Engelse vrouw bij wie we zes weken stage lopen om ons te oriënteren op onze eigen emigratie- en aankoopmogelijkheden, runt haar yogaretreat vlak buiten dit gehucht. ‘Ga maar eens met Paolo praten, dan krijg je een idee van wat huizen en grond hier écht kosten. Hij heeft veel praatjes, maar is wel eerlijk. Als je zegt dat je via mij komt, zal hij je zeker geen oor aannaaien, want hij is al jaren stilletjes verliefd op me. Zijn vrouw runt het lokale café, hier verderop.’ Paolo blijkt inderdaad een vrolijke kletsmajoor te zijn, met wie we een gezellige en informatieve middag beleven. Niet alleen weet hij elke ruïne en elk ‘paleisje’ in de buurt te staan, hij weet ook alles van iedereen die hier ooit is komen wonen.

Als we ergens bij een niet ál te wrak object met veel binnenruimtes, een redelijke tuin en mooi uitzicht over de heuvels van Sabina staan, maakt hij toch weer de bekende fout: ‘Dit vinden jullie wel interessant hè, en terecht, het is een koopje. Maar … als je het wilt hebben moet je snel beslissen, want juist eergisteren was er een ander stel dat een bod gaat uitbrengen. Ik gun het jullie natuurlijk.’ Exit Paolo. Helaas, dan maar geen Youp als buurman.

Verkeerde handgebaren

Een jaar later – een jaar waarin onze plannen om daadwerkelijk de stap te zetten serieus zijn geworden – rijden we een week lang rond in Umbrië met makelaar Johannes. Johannes is Duitser van origine, maar getrouwd met een Italiaanse en al vijftien jaar makelaar in Umbrië. Ook hij is een geweldige verhalenverteller. De uren samen in de auto, op weg naar mogelijke droomhuizen en bouwprojecten, vliegen voorbij. ‘Toen ik hier net uit Duitsland was aangekomen en Luisa had leren kennen, sprak ik wel een beetje Italiaans, maar alle handgebaren kende ik nog niet. Ik weet nog dat een oude man uit het dorp me vroeg wat ik voor werk had gedaan in Duitsland. Ik vertelde dat ik onder andere acteur was geweest, dat vond hij wel interessant. Hij vroeg me in wat voor soort films ik had gespeeld en gebaarde druk met zijn handen. Het leek een beetje op een vuistslag, dacht ik, dus ik riep enthousiast dat ik inderdaad ook weleens had moeten vechten in een film! Maanden later kwam mijn vrouw lachend naar me toe: ze had bij de bakker gehoord dat ik pornoacteur was geweest.’

Laat de Hollywoodsterren in Toscane

Johannes laat ons heel Umbrië zien, we kijken onze ogen uit en ontmoeten bijzondere mensen op bijzondere plekken. Kluizenaar Paddy, hoog in de heuvels bij Città di Castello, die al jaren beweert zijn bouwval nu écht af te gaan maken maar nog steeds zonder geld zit. Kunstenaar Tommaso vlak buiten Todi, die met zo veel zorg en liefde zijn boerderij heeft gerestaureerd met de állermooiste materialen uit de hele wereld, dat hij nu de hoofdprijs wil hebben. Française Stéphanie die, nu ze tien jaar een bed & breakfast heeft gerund, de boel wil verkopen om zélf weer eens te kunnen reizen. Bovendien heeft ze wel even ‘genoeg van die Italianen’ en snakt ze naar een échte croissant au beurre. Johannes wijst ons tussen neus en lippen door de paleizen van de rich and famous. ‘Kijk, dat is het huis van Meg Ryan, ze is er hoogstens één keer per jaar. Ze laat de boel gewoon verpieteren, maar vlak voordat ze komt wordt er voor tónnen aan nieuw gras aangelegd, de hele tuin wordt opnieuw beplant, het zwembad krijgt nieuwe meubels … voor één weekje! De buurt spreekt er schande van. Laat die Hollywoodsterren maar lekker in Toscane blijven, vinden ze hier allemaal.’

De lokale makelaar in Umbrië

Vlak buiten het stadje Città della Pieve (op dat moment de woonplaats van acteur Colin Firth en Mario Draghi, toen nog gouverneur van de Italiaanse centrale bank – want die bekende mensen doen natuurlijk gewoon wat ze willen, wat de Umbriërs ook wensen) stopt Johannes opeens zijn auto om iemand te begroeten. Een kleine man, niet veel ouder dan wij, steekt zijn hoofd en hand naar binnen door het open raam. ‘Piacere, Mauro, aangenaam. Jullie zoeken een groot huis om te verhuren, begrijp ik? Johannes, als je me even een lift geeft naar de garage – mijn auto had een lekke band maar ze belden me net dat ’ie klaar is – laat ik jullie daarna iets zien wat nog niet officieel te koop staat. Maar ik durf te wedden dat het is wat jullie zoeken.’

Dit is het!

Voordat ik begrijp wat er precies gebeurt, is deze Mauro – kennelijk de lokale makelaar met wie Johannes samen werkt – al naast me op de achterbank geschoven en rijden we weer de heuvel af naar Fabro, waar we niet alleen Mauro’s auto moeten ophalen maar – hoe kan het ook anders – ook eerst nog even ‘moeten’ lunchen. De pasta doet me goed, door het urenlange gecros over de heuvels ben ik nog misselijker geworden dan ik al was – ik ben net veertien weken zwanger en voel me sowieso nogal wiebelig.

Na de lunch neemt Mauro kordaat het stuur over van Johannes – mij is totaal onduidelijk waarom hij alsnog zijn eigen auto bij de garage laat staan, maar ik heb inmiddels besloten om op deze verrassende middag vooral niet alles te willen begrijpen – en hij blijkt een heuse snelheidsduivel. Lachend vertelt hij over hoe hij bijna dood was geweest na een motorongeluk. Ik vertel hem dat ik net in verwachting ben. Hij trapt meteen op de rem. ‘Sorry, Chiara, sorry, neem me niet kwalijk. Wees gerust, ik zal jou en je kind veilig naar jullie nieuwe thuis brengen.’ Het volgende moment stort hij ons van een ogenschijnlijk onbegaanbaar paadje af. Ik besluit maar gewoon niet meer te kijken en sluit mijn ogen. Een paar minuten later, als de auto stilstaat, hoor ik mijn man zeggen: ‘Klaar, we zijn er, dit is het.’ Voor mij ligt Casa San Carlo. Onze zoektocht is voorbij.

"*" geeft vereiste velden aan