Procida: onontdekt visserseilandje in de baai van Napels

Procida is een klein eiland voor de kust van Napels in Campanië. Jetset, theatrale barok of grootste monumenten zul je er niet vinden, maar het charmante Italiaanse leven in al zijn eenvoud juist wel. Esther van Veen, auteur van De charme van Napels en Campania, neemt ons mee naar dit o zo heerlijke eiland.

Voor de meeste Napolitanen is Procida niet heel erg bijzonder, maar voor reizigers die op zoek zijn naar een ongerept eiland des te meer. Juist dat onaangetaste karakter is de charme van wat volgens ingewijden een van de laatste onontdekte plaatsjes van Italië is. Als ik samen met mijn Italiaanse reisgenoot Manuela de veerboot vanuit Pozzuoli neem, valt het me op dat we bijna de enigen zijn. Dat belooft niet veel goeds, denk ik heimelijk. Na een half uurtje varen zien we Procida al liggen, een klein eiland met een kaap aan de linkerkant waarop bebouwing prijkt. Dat moet Terra Murata zijn, het hoogste punt (91 meter) van dit overwegend vlakke eilandje. De bergen die achter het eiland oprijzen, behoren tot het nabijgelegen mondaine eiland Ischia. Wanneer we vaart minderen, veer ik op bij de aanblik van een kleine haven, omzoomd door een aaneenschakeling van onregelmatig gevormde huizen in allerlei pasteltinten. Het verhaal gaat dat de gebouwen op Procida in contrasterende kleuren zijn geschilderd, zodat de vissers hun eigen huis vanaf zee konden herkennen. Bloeiende oleanders en een geel kerkje zorgen voor nog meer kleur in het haventje. Als we een stukje verderop aan land gaan, ontdekken we dat dit pittoreske plekje de Marina Grande is, dé ‘grote’ haven van het eiland waar de meeste veerboten aanmeren.

Wegwijzer
Het lijkt ons een goed idee om het toeristenbureau op te zoeken. Op een muur staat een verweerd informatieteken gekalkt, met een pijl naar rechts. Na lang zoeken en rondvragen, vinden we alleen een onbemand loket. Af en toe zou hier iemand aanwezig zijn om de paar verdwaalde toeristen wegwijs te maken, maar vandaag niet. Een lokale winkelier is gelukkig zo vriendelijk om ons een plattegrondje te overhandigen. ‘Het eiland is gemakkelijk te voet te verkennen’, zegt hij stellig. Hij raadt ons aan vanaf ‘de grote haven’ door het centrum te lopen richting de hoge Terra Murata, en vervolgens af te dalen naar de gezellige, pittoreske vissershaven van Corricella.

Ondergedompeld in likeur
Onderweg kuieren we door een aantal opvallend rustige, smalle straatjes vol gietijzeren balkons en ouderwetse etalages. Het spaarzame gemotoriseerde verkeer bestaat uit vintage Fiats, Vespa’s en Piaggio’s. Het is nauwelijks voor te stellen dat het eiland dichtbevolkt is. Onze aandacht wordt getrokken door een rits gele flessen in de etalage van een enoteca in de hoofdstraat. Als ik navraag doe bij de verkoopster, begint ze honderduit te vertellen over de buonissimo limoncello procidano: ‘Op Procida wordt alleen limoncello geproduceerd. De wijnen die op het eiland te koop zijn, komen allemaal van het vasteland. Onze specialiteit is het telen van forse citroenen. Het lichte vruchtvlees is zoet en stevig en heeft een intense, indringende geur dankzij de vruchtbare vulkanische bodem waarop de bomen groeien.’ Ze wijst een glazen pot babà (zoete koekjes) met limoncello aan. De koekjes zijn helemaal ondergedompeld in de citroenlikeur (in plaats van rum, die hiervoor meestal gebruikt wordt). ‘Deze combinatie is dé specialiteit van Procida’, meent de verkoopster.

Zuidelijk schoon
Manuela en ik vervolgen onze weg en komen na tien minuten dwalen uit bij de zuidzijde van het eiland, waar we worden verrast met een prachtig zicht op de meest schilderachtige plek van Procida: de haven van Corricella. Zonder meer een plaatje. Gele, rode en blauw-witte bootjes dobberen langs de kade, waaraan vrolijk gekleurde huizen met veelal organische vormen staan. Deze bijzondere architectuur wordt gekenmerkt door afgeronde hoeken, loggia-achtige benedenverdiepingen en diagonaal langs de voorgevels geplaatste trappen.

Goddelijk uitzicht
Hoe aanlokkelijk de haven en het smaragdgroene zeewater op het heetst van de dag ook zijn, we besluiten eerst het hoogste punt van het eiland te bezoeken. Klimmend naar de abdij van San Michele, kijken we af en toe om voor een weids zicht. Tot onze verbazing niet alleen op het haventje, maar over bijna het hele eiland. Procida is zó klein dat je vanaf hier kunt zien hoe de zee het eiland omarmt. Rondom de abdij vinden we nog meer interessante architectuur. Hoge, gewelfde en deels afgebladderde huizen lijken op sommige plekken helemaal geïntegreerd te zijn in de tufstenen heuvel en op te gaan in het eiland. De deur van de toegangspoort tot het klooster zit potdicht, hoewel het volgens het bordje geopend had moeten zijn. Het doet er niet toe, want het panorama is hier de mooiste bezienswaardigheid.

Visserseiland
Via de trappen die tussen de huizen door omlaag leiden, dalen we af, om daarna over de kade van de haven van Corricella te wandelen. Een groot deel ervan ligt bezaaid met enorme stapels vissersnetten. De meeste vissers zijn al lang binnen met hun vangst, maar één visser is de netten aan het ontwarren. Terwijl we passeren spreekt hij ons aan: ‘Willen jullie een boottocht maken rond het eiland?’ Hij wijst naar een klein wit bord, waarop met een stift staat gekalkt: giro dell’isola. Hier geen georganiseerde, grootschalige toeristenindustrie dus. Een fijne trip voor een volgende keer. We bedanken de visser en vervolgen onze weg langs het water. Ons verlangen naar een granita al limone en een smakelijke lunch is nét even te sterk. En dus gaan we in plaats van een rondje om het eiland varen, zitten voor een heerlijke spaghetti ai frutti di mare.

Magie van het alledaagse
De tijd is aangebroken om de boot terug te pakken naar het vasteland, waarop het nu een stuk drukker is. Op een enkele toerist na, zijn het vooral de locals die binnen met elkaar zitten te kaarten of boven op het dek zitten, met plastic tassen vol verse vis naast hun voeten. Uitkijkend over de Baai van Napels, vraag ik me af waarom Procida zo onbekend is bij toeristen. Het zal vast te maken hebben met de overweldigende hoeveelheid cultuurschatten van het naburige Napels, Pompeï en Herculanuem, de aantrekkingskracht van de luxueuze eilanden Ischia en Capri, en uiteraard niet te vergeten de kusten van Sorrento en Amalfi die de show stelen in de regio. Het is ook niet één iets in het bijzonder, maar meer de sfeer van dit kleurrijke eilandje en de magie van het alledaagse waar je op slag verliefd op kunt worden. Het is te hopen dat het nog heel lang duurt voordat de massa dit ongepolijste gioiello (juweel) ontdekt.

PROCIDA GIDS

ETEN
La Locanda del Postino
Qua locatie en sfeer kunnen weinig plekjes tippen aan deze legendarische, aan de haven van Corricella gelegen trattoria, die een rol in de film Il Postino heeft gespeeld. Ook de verse vis van de dag die hier geserveerd wordt, is niet te versmaden. Via Marina Corricella 43

Caracale
Dit elegante en romantische restaurant ligt ook aan de Corricella-haven, en serveert verfijnde, verse gerechten met veel aandacht voor presentatie. Via Marina Corricella 62

Il Gazebo
Uitstekend restaurant bij Porto Marina Grande. Niet alleen aan te raden vanwege de verse zeevruchten en zelfgemaakte pasta, maar ook vanwege de kruisbestuiving van lokale gerechten met de Franse keuken. Via Roma 146

SLAPEN

Hotel La Corricella €
Een aangenaam familiehotel op een toplocatie, die uitkijkt uit over de haven Corricella. Het ontbijt wordt geserveerd op een panoramisch terras. De sfeer is vriendelijk en de ruime en schone kamers geven toegang tot een gezamenlijk balkon. Via Marina Corricella 88

Albergo La Vigna €€
Dit rustieke hotel is gevestigd in een oud, gerenoveerd kasteel op een heuvel, met wijngaard. De ligging staat garant voor weidse uitzichten over de baai. Principessa Margherita 46

Casa Bormioli €€
Deze charmante B&B is centraal gelegen tussen de belangrijkste havens in en biedt uitzicht op een citroenboomgaard. De kunstschatten uit exotische streken aan de muur zorgen voor een artistieke sfeer.Via Principe Umberto 86