Liselotte leeft als monnik (voor één dag)

Liselotte woont in Rome. Daar schrijft ze over haar Italiaanse belevenissen. Zoals de dag waarop ze meeloopt met haar Facebookvriend Filipe, die monnik is. Waarom zou je monnik willen worden? En wat dóén ze nou de hele dag?

Nooit zou ik monnik kunnen worden. Niet omdat ik het juiste geslacht er niet voor heb – dat zou ik nog kunnen veranderen – maar omdat ik een gruwelijke hekel heb aan de wekker. Het verbaast mij dan ook dat het aantal jongeren in de monnikenkloosters stijgt. Mijn beeld van twintigers is dat ze het liefst tot twaalf uur in bed liggen stinken en de hele dag aan vieze dingen denken. Maar binnen de kloostermuren valt er wat betreft gedisciplineerde jongens niks te klagen.

Wat doen ze de hele dag?
Waarom kiezen er nog zo veel jonge mensen bewust voor een leven als monnik? En wat doen ze eigenlijk de hele dag? Bidden? Bierbrouwen? Aalmoezen verzamelen voor de armen? Ik vraag het mijn Braziliaanse Facebookvriend Filipe, de enige monnik in mijn netwerk (ja, ook monniken zitten op Facebook). Een eeuwigheid geleden volgden we samen Italiaanse les in Rome en we zijn het contact nooit helemaal verloren. Voordat ik het in de gaten heb, zeg ik ‘ja’ om een dagje mee te lopen met de benedictijner monniken hier. Overmorgen om half tien. Ik mag uitslapen dus.

Voor een Italiaanse priester is het bijvoorbeeld heel gewoon om in je gewaad een sigaretje op te steken, maar voor een Zuid-Amerikaan is dat ondenkbaar.

In mijn meest christelijke kleding
Op mijn eerste (en laatste) ochtend als monnik loop ik in mijn meest christelijke kledij richting het klooster van Sant Anselmo, net achter het Circo Massimo, waar Filipe al op me wacht. Hij draagt mijn tas, houdt de deur open en zet (goede!) koffie voor me – ja, de Nederlandse man kan nog een puntje zuigen aan deze galante monnik. Ik zou er bijna hopeloos verliefd van worden, ware het niet dat er voor Filipe maar één liefde bestaat en dat is die voor God. Om die liefde meer diepgang te geven verblijft Filipe samen met andere gelovigen van over de hele wereld in Sant Anselmo. Het internationale karakter maakt het klooster een boeiende plek. Ze delen één geloof, maar veel verschillende culturen.

IJsje eten
Soms zorgt die diversiteit echter voor irritaties. Voor een Italiaanse priester is het bijvoorbeeld heel gewoon om in je gewaad een sigaretje op te steken, maar voor een Zuid-Amerikaan is dat ondenkbaar. Filipe: ‘In Brazilië mocht ik als monnik gerust een ijsje eten. Toen ik dat hier in Rome eens deed, dacht ik dat ze me ter plekke zouden verbranden in mijn pij!’ Maar de verschillen gaan verder dan dat. Voor een Afrikaan is polygamie heel normaal, maar homoseksualiteit uit ten boze. Voor Filipe geldt dat andersom. ‘Mensen denken dat de Katholieke Kerk erg achterloopt, maar dat is niet waar. We kunnen alleen als wereldwijd instituut, met zoveel cultuurverschillen, niet makkelijk tot een compromis komen. Dat kost tijd. Heel veel tijd.’

Benedictijnen houden absoluut niet van tijd verspillen. De wekker luidt hier elke ochtend om half zes, waarna iedereen om exact zes uur paraat staat voor het gebed. Om te voorkomen dat de monniken elkaar aanspreken tijdens de dienst, heeft elke koorstoel aan beide zijden een schot op ooghoogte. Je moet dus een erg oncomfortabele houding aannemen voor een onderonsje met de buurman. Ook tijdens het ontbijt is er geen ruimte om bij te kletsen; dan worden de regels opgelezen waar de mannen naar dienen te leven. Als de eerste maaltijd eenmaal stilzwijgend achter de kiezen is verdwenen, duiken de monniken hun boeken weer in of gaan ze aan het werk. Met dat werk worden de klusjes in en rondom het klooster bedoeld, zoals de kapel op orde brengen of de website bijhouden, maar ook bijvoorbeeld koekjes bakken en (natuurlijk) bierbrouwen. Elke dag bestaat uit ora et labora (vrij vertaald ‘bidden en werken’). Behalve zondag.

Verdraaid, zei ik nou hardop ‘shit’?

Als enige vrouw tussen 110 monniken
Stipt om 13:00 uur wordt onze lunch geserveerd. Drie gangen, waar we slechts twintig minuten de tijd voor krijgen. Ooit was het idee hierachter dat je het eten niet mocht proeven, want genieten was een zonde. Tegenwoordig wordt er dan wel lekker gekookt (we zijn tenslotte in Italië), maar er staat nog altijd weinig tijd voor de maaltijd. Zo blijft er meer over voor ora et labora. Ik heb mijn laatste hap pasta nog niet doorgeslikt of de volgende schaal met kippenbouten komt door. Lunchen als enige vrouw tussen 110 monniken doe ik niet vaak, dus ik voel me vrij ongemakkelijk. Dat blijkt met name uit hoe onhandig ik een kippenbout probeer te pakken met een soeplepel. De kip belandt naast het bord en de jus spat alle kanten op. ‘Hè, shit!’ (Verdraaid, zei ik nou hardop ‘shit’?!) De celibataire mannen om me heen hebben vanzelfsprekend geen oog, noch oor, voor me, dus ik pak de bout met mijn handen van tafel en eet ‘m zo snel mogelijk op. Nog zeven minuten, schat ik.

Soort meditatie
Waarom jonge mannen dit rigide levensritme als hun roeping zien, begrijp ik wellicht nog minder als mijn dag erop zit. Filipe zegt me dat ik het moet zien als een soort meditatie, zoals anderen bijvoorbeeld aan yoga doen. Maar nooit meer uitslapen, altijd in rap tempo eten, (bijna) elke dag hetzelfde rooster en nooit meer verliefd worden? Voor geen goud. Dat betekent echter niet dat ik geen respect heb voor Filipe. Integendeel. Wat hij voor ‘zijn liefde’ overheeft, is bewonderenswaardig. Maar nog meer respect heb ik voor zijn goede karakter en open mind – het zou een hoop gedoe in de wereld schelen, als we allemaal zo vredig met andersdenkenden omgaan.

En het houdt niet op met zijn goede manieren. Als klap op de vuurpijl stopt Filipe bij mijn vertrek ook nog eens twee koude abdijbiertjes in mijn tas. Áls er een hemel bestaat, dan is daar zeker al een plekje voor hem gereserveerd. En ik hoop dat-ie dan eindelijk mag uitslapen.

P.s. Nee, we houden geen handen vast op de foto. Dat zou een beetje gek zijn…

LEES OOK:

• Ik vertrek: dit gezin verruilde de stad voor het platteland van Piemonte
• Hilarische taalfouten van Nederlanders in Italië

Een deel van onze redactie is tijdelijk verplaatst naar Rome. En met dat deel bedoel ik mezelf. Ik ben de gelukkige die volop mag meedraaien in het Italiaanse leven, voor even dan. Wat ik daar allemaal tegenkom, lees je hier.

Bewaren

Bewaren