Gezin vertrekt van de stad naar het platteland van Piemonte
Jarenlang leefde Katrien Van Deuren (38) op het hectische ritme van de stad. Ze was altijd aan het werk en altijd druk, op jacht naar meer, sneller en beter. Vier jaar geleden besloot ze het roer om te gooien. Ze verhuisde met haar man en kinderen naar een boerderij op een eenzame heuvel in Piemonte, waar alles langzaam gaat.
De weg slingert omhoog, door het mistige bos, steeds dieper de Piemontese Apennijnen in. Het voelt alsof ik op weg ben naar het einde van de wereld. Het enige levende wezen dat ik tegenkom is een ree die in de berm staat te grazen en verschrikt wegspringt als hij me ziet. Hoe hoger ik kom, hoe lichter het wordt: ik laat de mist achter in het dal.
Toen ik Katrien telefonisch om haar adres vroeg, antwoordde ze: ‘Eh, tja.’ Moderne technieken gingen me niet helpen om de juiste heuvel te vinden, begreep ik. Dus pakte ik pen en papier en noteerde haar aanwijzingen, zinnetjes als: ‘na tien minuten rechts Maria-kapelletje’ en ‘na oud verlaten huis links straatje naar beneden’.
Pasgeboren lammetje
Halverwege de lange oprijlaan komt een enthousiaste karamelkleurige hond me tegemoet rennen; ze begeleidt me onder luid geblaf naar het huis. Enkele schapen grazen vredig naast de oprijlaan. Katrien staat me al op te wachten en neemt me meteen mee naar de schuur waar de lammetjes en hun moeders zich bevinden. ‘Er is er net nog een geboren,’ vertelt ze. Het jongste lid van de kudde staat al op zijn wankele pootjes bij de moeder te drinken.
‘Mijn kinderen hebben de jeugd waar ik van droomde’
In de warme keuken van de boerderij is Katriens man Francesco auto’s aan het tekenen met de tweeling, Arthur en Emile (6). Felix (2) slaapt. We gaan aan de houten keukentafel zitten; Katrien zet zelfgebakken koekjes op tafel en thee van munt uit eigen tuin. ‘Francesco heeft deze keuken zelf gebouwd, maar ook bijna alles wat je hier ziet aan voorraad, hebben we zelf gemaakt,’ vertelt ze. ‘We proberen zoveel mogelijk van ons eigen land te leven; van onze aardappelen en groenten, en de eieren van de kippen. Onze droom is zelfvoorzienend te zijn, daar werken we naartoe. Maar dat lukt in de zomer beter dan in de winter.’
Hectisch en claustrofobisch
Wie Katrien hoort praten, denkt dat ze op de boerderij is geboren, maar niets is minder waar. Ze groeide op net buiten Brussel en studeerde filosofie in Amsterdam. ‘Ik woonde midden in de stad, deed alles met de fiets. Het internationale van Amsterdam vond ik heel fijn, er zijn zoveel keuzes en mogelijkheden. Je kunt er vandaag Indonesisch eten en morgen Indiaas. Maar in mijn laatste jaar wist ik al niet meer zo zeker of ik het nog wel zo leuk vond om midden in de drukte te wonen. Ik begon het hectische en claustrofobische heel lastig te vinden. Al die mensen.’
Na haar studie gaat Katrien in Brussel werken, als freelance medewerker voor de Koninklijke Musea voor Kunst en Geschiedenis (KMKG) – een droombaan. ‘Als we bijvoorbeeld een tentoonstelling opstelden rond een thema, zochten we in de archieven naar geschikte stukken en naar de verhalen achter die stukken, zodat we de kunst als een verhaal konden brengen. En ik schreef catalogussen bij de tentoonstellingen.’ Ze stort zich vol passie op haar werk, is een echte workaholic. Ze werkt regelmatig nachten door en houdt van de kick van openingen en het starten van nieuwe projecten. In die jaren leert ze Francesco kennen tijdens een vakantie in Italië. ‘We kwamen elkaar heel toevallig tegen tijdens een lunch, op een plek waar we die dag allebei niet hadden gepland te zijn. Francesco woonde op dat moment weer even bij zijn ouders, die een grote schapenboerderij hebben in de Apennijnen, tussen Parma en La Spezia. Ik vond het daar geweldig, het raakte ergens een snaar.’
De stad uit
Francesco en Katrien blijven elkaar zien. ‘Toen we elkaar leerden kennen, was de opzet al snel dat hij naar België zou komen. Maar hoe vaker ik naar Italië kwam, hoe meer ik begreep dat daar wonen meer iets was voor mij dan in België in de stad wonen iets voor hem zou zijn.’ Maar er is één groot obstakel: Katriens droombaan. ‘Ik deed mijn werk heel graag, en het was belangrijk voor me. Ik had ervoor gestudeerd, verdiende er mijn brood mee. Ik wilde dat allemaal niet achterlaten.’
‘Het klopte gewoon’
Als Katrien werk vindt in een klein museum in het Piemontese Cortemilia, is de keuze snel gemaakt: ze gaat met Francesco in een appartement in Cortemilia wonen. Een paar jaar later verhuizen ze naar Trentino, omdat Katrien een baan krijgt aangeboden bij het Museo d’Arte Moderna e Contemporanea (MART) in Rovereto. ‘Het MART is een fantastisch museum, en het was precies het werk dat ik graag deed. Maar ik vond het heel moeilijk om weer in de stad te wonen. En toen begreep ik het pas echt: ik wilde op een boerderij wonen.’ Dat gevoel wordt sterker als de tweeling wordt geboren. Als de jongens anderhalf zijn, gaan Katrien en Francesco op zoek naar een huis op het platteland. Via via vinden ze de boerderij op de heuvel in Piemonte en binnen een week hebben ze de beslissing genomen. ‘Het klopte gewoon.’
Een groot offer
Om hun droom waar te kunnen maken, brengt Katrien een groot offer: ze geeft haar baan op. Vanaf dat moment moet het gezin het met één inkomen minder doen, en verandert hun leven drastisch. ‘Voor veel mensen zou wat wij verdienen en hebben aan spullen te weinig zijn. Geen tv, niet de nieuwste mobiele telefoons of de laatste mode. Maar ik vind het belangrijk om te laten zien, ook aan de kinderen, dat je van heel weinig kúnt leven. Zelf speelde ik als kind altijd dat ik “op de buiten woonde” en kruiden ging plukken, dat was mijn fantasiewereld. Mijn kinderen hebben de jeugd waar ik van droomde. Ze kunnen de deur opengooien en het land op, het bos in. De kippen voeren en helpen met het hoeden van de schapen.’
Vrijheid
Halverwege mijn gesprek met Katrien wordt Felix wakker; Francesco geeft hem zijn lunch. De tweeling is inmiddels naar buiten verdwenen. Nog voor Felix zijn bordje leeg heeft, is hij al naar de deur gerend en zit zijn schoenen aan te trekken – hij kan niet wachten om ook naar buiten te gaan. ‘Hij heeft zijn pyjamabroek nog aan,’ zegt Katrien met een grote glimlach. Francesco gaat snel een broek halen. De vrijheid die de kinderen hebben, hun leven in de buitenlucht, roept de idyllische, zorgeloze sfeer op uit de kinderboeken van Astrid Lindgren.
Leven van het land
De tweeling krijgt elke ochtend thuisonderwijs. ‘Als een van ons werkt, is de ander met de kinderen,’ vertelt Katrien. Francesco werkt buitenshuis, Katrien maakt en verkoopt zelfgemaakte poppen. De inkomsten uit de wol van hun schapen is een extraatje. ‘We proberen zoveel mogelijk van ons eigen land te leven; in de winter verwarmen we het huis met een houtboiler – het hout komt van ons eigen terrein. We leven van gezonde dingen die we zelf geplukt of verbouwd hebben, geraapt, gezocht, verzameld. Dat zetten we op tafel. Ik vind dat echte rijkdom, dat we zoveel zelf hebben.’
Contrast met stadsleven
Het contrast met het hectische stadsleven dat vaak lijkt te draaien om status en nieuwe aankopen kan bijna niet groter zijn. Katrien omschrijft hun levensstijl als slow living. ‘Maar dat betekent niet dat we de hele dag heerlijk op ons heuveltje zitten te barbecueën. Het is geen dolce far niente hier, er is altijd een van ons tweeën aan het werk, van zes uur ’s ochtends tot half elf ’s avonds – ik ken weinig mensen die zoveel uren werken. Slow living betekent niet dat je niets doet, maar dat je dat wát je doet, met aandacht doet. Als mijn kinderen zeggen: “Mamma, ik heb zin in koekjes”, dan kan ik die niet en passant even mee grissen uit de supermarkt. Dan gaan we die zelf bakken.’
Pasta uit de supermarkt
‘Het geeft een goed gevoel om dingen zelf te maken. Zelf brood te bakken, of samen met de kinderen tagliatelle te maken en die daarna op te eten. Dat is toch anders dan een pak gedroogde pasta uit de supermarkt in kokend water dumpen en er nog even een potje pesto over leeggieten. Zelf verbouwde groenten hebben ook meer voedingswaarde. Groenten die je net hebt geoogst, die zaten even daarvoor nog met hun voeten in de grond, die léven nog. Ook al hebben we voor veel mensen weinig, toch voel ik dat niet zo. Ik voel me juist in een luxepositie, omdat we zo veel hebben waar we voldoening van krijgen.’
Slow living
‘Ik kies ervoor om tijd uit te trekken om dingen zelf te doen, omdat de dingen die je zelf maakt of verbouwt een andere inhoud hebben. Als je zelf een trui hebt gebreid, heb je misschien maar één trui – ik kan niet voor iedereen drie truien breien – maar die trui is iets bijzonders. En als er een gat in komt, dan herstel je dat. Daardoor krijgt zo’n trui meer waarde dan een trui die je even snel in de winkel koopt. Voor mij is dat de kern van slow living. We streven ernaar alleen dat aan te schaffen en om ons heen te hebben wat nodig is, en het wordt steeds makkelijker om dingen achter te laten. Dat geeft ruimte voor andere dingen, ook financieel. Dat je dingen niet hoeft te hebben, dat is een last die wegvalt.’
Zoveel onaangetaste natuur
Het leven dat Katrien nu in Italië heeft, had ze in België of Nederland niet kunnen hebben. ‘Wij hebben hier hectares om ons heen, in de zomer zien we door alle begroeiing in de wijde omtrek geen enkel ander huis. In België of Nederland ben je al blij als je een mooie tuin hebt waar de kinderen kunnen spelen, en als je dan ook nog plek hebt voor een moestuin.’
Band met de natuur
Omdat er in Italië nog zoveel onaangetaste natuur is – je komt er niet na elk plukje bos een snelweg tegen – hebben Italianen ook nog een hechtere band met de natuur: ze komen er doorheen als ze van de ene plek naar de andere gaan. ‘En zelfs Italianen die in Milaan of Turijn wonen, hebben nog wel een nonna of een zia met een casa in campagna die nog letterlijk een voet in de aarde heeft,’ zegt Katrien. ‘Waar notenbomen staan, en iemand nog even een nocino maakt, of waar de grootmoeder passata di pomodoro maakt van de tomaten uit de tuin. En er wordt gepraat over wat er uit die tuinen komt, dat zit in de cultuur. Het draait in Italië om eten en over eten praten, en die twee tegelijk is de apotheose.’
Katrien documenteert haar dagelijks leven op de berg op Instagram, onder de naam @growingwildthings.
LEES OOK:
- Ik Vertrek: familie Janssen heeft nu een B&B op Sicilië
- Hebben Jeroen en Nicole de trullo gevonden voor hun Italiaanse B&B?
Tekst: Lidewey van Noord | Fotografie: Katrien Van Deuren
- Author: Redactie
- Posted: november 19, 2019