Terug naar overzicht

Ga mee op roadtrip, van Lecce tot het puntje van Puglia

Onze redacteur Tiara en fotograaf Sofie reisden helemaal af naar Salento, naar de hak van de Laars. Hier gingen ze op zoek naar de leukste plekken van deze zonnige regio.

Barokstad Lecce

De zon schijnt volop als we onze reis beginnen in Lecce, de barokstad in het zuiden van Puglia. We wandelen langs de ene na de andere kerk en passeren zelfs een tweede-eeuws amfitheater. Lecce lijkt wel een openluchtmuseum! Terwijl Sofie stil blijft staan om het Piazza del Doumo te fotograferen – het licht is perfect nu – ga ik, Tiara, de klokkentoren van de dom in. De lift brengt me voor 12 euro omhoog en zo sta ik een paar minuten later boven het plein, met een fantastisch uitzicht over de daken van Lecce. Op een van de dakterrassen volgt een klein groepje vakantiegangers een yogales, terwijl anderen genieten van een cappuccino. Maar de hoeveelheid historie die de stad herbergt springt vanaf hier het meest in het oog.

Keramiekstudio

Eenmaal terug beneden loop ik samen met Sofie door Via Giuseppe Libertini, de hoofdstraat van het historische centrum. Hier stuiten we op het winkeltje Le Terre Di Emi, waarin eigenaresse Emi druk bezig is met het beschilderen van een bord. Haar studio staat vol met keramiek in allerlei kleuren. De kwaliteit is duidelijk een stuk beter dan die in de toeristenwinkels en de prijs is ongeveer hetzelfde. ‘Ik opende tweeëntwintig jaar geleden mijn studio, nadat ik vijf jaar keramiek gestudeerd had’, vertelt Emi enthousiast. Mijn oog valt op de rondvormige beelden die ik ook buiten op balkons heb zien prijken, een soort bloembollen die zijn omringd met blaadjes. Emi glimlacht. ‘Dit is een pumo. Het symbool van voorspoed en wordt hier in Puglia als cadeau gegeven.’ We verlaten haar studio met een tasje vol souvenirs en nemen plaats op het gezellige terras van Flow dat ernaast ligt. We krijgen een zoete caffé leccese geserveerd, een ijskoffie met amandelmelksiroop, én het typische gebakje uit Salento, de pasticciotto, een cakeje gevuld met Italiaanse banketbakkersroom.

Tot slot brengen we in Lecce nog een bezoekje aan de overdekte markt, achter de achttiende-eeuwse stadspoort Porta Rudiae. Hier kun je lokale specialiteiten inslaan, zoals caciocavallo-kaas en taralli. We raken er aan de praat met de negenentwintigjarige Alex, die de voetstappen van zijn ouders heeft gevolgd en op de markt groente en fruit van hun boerderij verkoopt. Op de vraag of hij dit altijd al had willen doen, antwoordt hij een beetje verlegen. ‘Dat is wat je hier doet, als je ouders op het land werken’. Hij lacht wanneer ik een poging doe om de naam van de markt uit te spreken. ‘Chiazziceddhra’, corrigeert hij mij, ‘dat betekent in dialect gewoon kleine markt, dus zeg maar mercantino.’

Grotta della Poesia

Onze volgende stop is de Adriatische Kust. Met als eerste must-see de Grotta della Poesia, een prachtig natuurbassin met turkooizen zeewater. Toeristen lopen op blote voeten klungelig over de rotsen die het water omringen en tieners springen vanaf de metershoge kliffen de zee in. De twintigjarige local Martina, die heel verstandig haar slippers heeft meegenomen, vertelt dat het hier in het hoogseizoen erg druk kan zijn. ‘In de zomer kun je beter een paar minuten verder rijden naar Spiaggia Le Due Sorelle in Torre dell’Orso’, vertelt ze. We besluiten haar tip op te volgen en parkeren onze Fiat 500 cabrio even verderop. Via een door hoge bomen beschaduwd bospad zoeken we de weg richting het strand. Even weten we niet meer welke kant we op moeten lopen, maar dan horen we in de verte het geluid van Italiaanse popmuziek. We volgen het geluid van de vrolijke melodieën en achter de bomen verschijnt een wit zandstrand met gekleurde strandbedjes en een zee met kristalhelder water.

Aan de rechterkant staan twee grote rotsformaties, Le Due Sorelle, oftewel de twee zussen. Volgens de legende besloten twee meisjes na een dag werken op het platteland naar het strand te gaan. Toen de jongste een duik nam, veranderde de rustige zee ineens in woest kolkend water. De oudste zus sprong achter haar aan in een poging om haar te redden, maar geen van beiden keerde terug naar de kust. De goden, geconfronteerd met het hartverscheurende tafereel, waren ontroerd en veranderden ze in rotsen als eeuwig aandenken.

Bijzonder mozaïek in Otranto

Onze roadtrip gaat verder zuidwaarts, richting het charmante en historische kustplaatsje Otranto. We betreden het oude centrum via een van de stadspoorten en komen terecht in een doolhof van, soms steile, geplaveide straatjes. Gelukkig zijn de bezienswaardigheden duidelijk aangegeven met borden en vinden we snel onze weg naar de kathedraal Santa Maria Annunziata. Dit is ongetwijfeld het belangrijkste monument van Otranto. De mozaïekvloer bestaat uit ongeveer zeshonderdduizend steentjes, waarin legenden, het dagelijkse leven van heiligen en verhalen uit de Bijbel verteld worden. Maar het meest bijzondere van de kathedraal vind je in de Cappella dei Martiri.

Aan het eind van de vijftiende eeuw vielen achttienduizend Turkse soldaten Otranto aan. De bevolking probeerde zich te verzetten, maar uiteindelijk lieten de meeste mannen het leven en werden veel vrouwen en kinderen tot slaaf gemaakt. Bijna duizend inwoners hielden zich schuil in de kathedraal en wisten de aanval te overleven, tot ze werden gevonden. De Turken eisten van hen dat ze zich bekeerden tot de islam, maar ruim achthonderd christenen weigerden, met als gevolg dat ze werden geëxecuteerd. De beenderen van deze martelaren zijn later naar de kathedraal overgebracht en op 12 mei 2013 werden ze heilig verklaard door paus Franciscus. Hun overblijfselen worden nog altijd achter glas tentoongesteld.

Shoppen: lokale likeuren

Lekker lokaal Als we dieper het centrum induiken stuiten we op de winkel Radici del Salento. Hier verkoopt Maria Luigia stijlvolle flesjes met verschillende soorten likeuren, die allemaal gemaakt zijn in haar eigen laboratorio net buiten de stadmuren. De keramieken flessen hebben de vorm van een trullo of een pagghiara; een eeuwenoude, bolvormige stenen hut die typerend is voor Salento. Je ziet deze hutten vooral op het platteland. Ze hebben een rechthoekige of ronde basis en zijn vermoedelijk ontstaan in het jaar duizend. Lange tijd fungeerden ze als rustplaats na een intensieve dag arbeid op het land. Maria Luigia vertelt ons enthousiast over haar werk en haar absolute topper: de amaro di ulivo, een bitterlikeur van olijven. ‘Om zoveel mogelijk van de oogst te benutten, gebruiken we ook de restanten die overblijven na het maken van olijfolie. De amaro di ulivo wordt daarom verkregen uit olijfbladeren die per ongeluk zijn mee geplukt en achttien aromatische kruiden; de smaak is hierdoor intens en een beetje bitter. Ik drink ’m het liefst met een ijsblokje.’ Ze vertelt dat hun amaro is beschermd met een octrooi en dat je deze alleen in hun winkel kunt kopen of in de webshop. Een uniek souvenir, dus. radicidelsalento.it

Proberen: het brood van de armen

Na een glaasje amaro nemen we (met onze steeds zwaarder wordende tassen) plaats op het terras van restaurant FronteMare dat aan de met palmbomen en cactussen bezaaide boulevard ligt. Op tafel ligt een mandje met gekleurde broodjes. ‘Pane dei poveri’, zegt Alessandro, die samen met zijn broers Fabrizio en Alberto eigenaar is, als hij onze gerechten serveert. ‘We noemen dit “het brood van de armen” omdat het deeg wordt vermengd met wat er beschikbaar is. De linker is bijvoorbeeld gemaakt met tomaat en de rechter met raapstelen.’ Terwijl Sofie een foto maakt van haar bord met gegratineerde sint-jakobsschelpen en amandelen, die typisch zijn voor de regio, zet een oude man zijn wijnglas ernaast. ‘Nu is de foto pas echt compleet’, zegt hij lachend.

Santa Maria di Leuca

Over nauwe weggetjes rijden we door naar Santa Maria di Leuca, het zuidelijkste puntje van Puglia. Af en toe wijken we uit voor een gat in de weg of een Italiaan die ons met gierende banden passeert. We worden verrast door de heerlijke geur van la macchia mediterranea: een biotoop van mediterrane struiken, zoals mirte, venkel, tijm en oregano. Onderweg ontmoeten we een man die wilde oregano plukt en er kleine bosjes van knoopt. Hij vertelt trots dat hij dit al zijn hele leven doet en de kruiden gewoon vanuit zijn auto verkoopt. We zijn ongeveer op de helft van de rit (Santa Maria di Leuca is bijna een uur rijden vanaf Otranto) als ‘Grotta Zinzulusa’ ineens verschijnt op onze navigatie. Nieuwsgierig rijden we even die kant op; het is tenslotte maar tien minuten hiervandaan.

Via een kustweg geflankeerd door vele cactussen en witte vakantiehuizen komen we aan bij Piscina Zinzulusa: een zwembad dat aan de rand van een klif is gebouwd. Het is een fijne plek, waar kinderen in het water spelen en volwassenen zonnen op geelgekleurde ligbedden. Via een trappetje loop je naar de rotsen toe, vanwaar je zo in het water duikt. Ernaast ligt de Grotta Zinzulusa, een van de vele schilderachtige grotten van Salento. Na een lange dag komen we dan eindelijk aan in Santa Maria di Leuca die door de Romeinen de Finibus Terrae, ofwel de Uiteinden der Aarde, werd genoemd. Het is tevens het punt waar de Ionische en de Adriatische Zee elkaar treffen en met goed zonlicht zie je twee verschillende kleuren blauw elkaar ontmoeten in een lange lijn. Al sinds het begin van de vorige eeuw is dit een geliefde vakantiebestemming en dat zie je ook aan de grote villa’s die hier door welvarende families zijn gebouwd. De boulevard is versierd met palmbomen en een paar strandtenten, maar voor een kustplaats is er nauwelijks strand en maar weinig winkels. Op een paar bezienswaardigheden na is hier eigenlijk niet zo veel te beleven. Een beetje teleurgesteld na zo’n lange rit stappen we weer in de auto. ‘Aperitivo, dan maar?’ vraag ik aan Sofie. ‘Aperitivo!’ bevestigt ze.

Castello di Ugento

Op onze laatste dag starten we in Ugento, een dorpje met witte en zandkleurige woningen, smalle wegen en een paar winkels – zoals veel plaatsjes ogen op het Pugliese platteland. Er hangt een ontspannen sfeer en wat oudere dames zoeken de schaduw op in hun portiek. Onderweg naar het centrum passeren we een aantal kerken en musea, maar het is al snel duidelijk wat de echte schoonheid van het stadje is: het Castello di Ugento. Het imposante, bijna duizend jaar oude kasteel bestaat bijna volledig uit pietra leccese, kenmerkend kalksteen uit Salento. Pas gedolven zijn de stenen nog wit, maar door de blootstelling aan lucht ontstaat er een prachtige honingtint. We betreden het kasteel via een hoge poort en lopen de romantische binnenplaats op, omringd door de rustgevende klanken van fluitende vogels en muziek. In de tuin die de keuken voorziet van verse kruiden, groenten en fruit, treffen we Amedeo d’Amore, de zoon van de eigenaar Massimo d’Amore. Al sinds 1643 is het castello eigendom van de familie, vertelt hij. In 2014 hebben ze het volledig gerenoveerd en omgebouwd om tot een boetiekhotel. Ook is hier het Puglia Culinary Centre gevestigd, waar studenten van het Culinary Institute of America vijftien weken lang worden ondergedompeld in de Italiaanse gastronomie. Amedeo leidt ons de oude stenen trappen op en een grote zaal in die doorloopt in een paar andere zalen. Op de plafonds zien we fresco’s die in 1694 zijn geschilderd voor de familie D’Amore, natuurlijk in het toepasselijke thema: de liefde.

Hippe strandtent

Met open dak en zonnebrillen op rijden we richting de Ionische kust, naar het strand van Punta della Suina, net onder Gallipoli. Het is lunchtijd en we beginnen toch aardig trek te krijgen. We parkeren bij G Beach, een hippe strandtent. De prijzen liggen hier duidelijk wat hoger en aan de DJ-set te zien worden hier ook strandfeesten gegeven, maar je kijkt er werkelijk schitterend uit over zee. Op de kaart staan frise, harde dubbelgebakken broodjes uit Salento die lang houdbaar zijn. Oorspronkelijk werden ze door vissers en matrozen gegeten tijdens hun maandenlange reis op zee. Zij doopten de frise in zeewater om ze zachter te maken en besprenkelden ze met olijfolie voor wat smaak. Tegenwoordig wordt het broodje met allerlei lekkers belegd; zo krijgen wij frise geserveerd met tonijn, tomaat, olijven en kappertjes. Na de lunch volgen we een pad richting het strand dat midden door het regionale natuurpark loopt. Een heerlijke geur van wilde struiken, planten en zelfs rozemarijn walst door de duinen en vlinders fladderen ons voorbij. Een paar minuten later bereiken we het strand, waar het kristalblauwe water prachtig afsteekt bij de groene en bruine tinten van de natuur. We nemen plaats op een rots en luisteren naar het geluid van de zee, terwijl we genieten van het adembenemende uitzicht. ‘Mooi hé’, zegt Sofie na een tijdje. Ik glimlach. We zijn in drie dagen nog niet zo stil geweest.

Gids

Onze reis vanaf Lecce tot aan Punta della Suina heeft een totale afstand van 143 kilometer. Om alle plekken op je gemak te bezoeken raden wij aan om minimaal een week in Salento te verblijven én een auto te huren. Het dichtstbijzijnde vliegveld is in Brindisi, dat op ongeveer driekwartier rijden van Lecce ligt. Vanaf Amsterdam vlieg je in het hoogseizoen met EasyJet in 2 uur en 45 minuten rechtstreeks naar Brindisi en vanaf Brussel in 2 uur en 25 minuten met RyanAir

Slapen

Lecce
Chiostro dei Domenicani
Net buiten het historische centrum van Lecce vind je een
prachtig klooster uit de vijftiende eeuw dat is opgetrokken uit
het pietra leccese (lokaal kalksteen). De zalen zijn ruim en op
de rustgevende binnenplaats kun je fijn neerstrijken op een
van de loungebanken. De ondergrondse crypte, met originele
fresco’s, is nog altijd te bezoeken. chiostrodeidomenicani.it

Ugento
Castello di Ugento
Het historische kasteel telt negen kamers, die allemaal een
unieke moderne inrichting hebben. Gasten worden in hun
kamer verwelkomd met fruit uit eigen tuin en een flesje
lokale wijn. De binnenplaats staat vol mooie planten en
gigantische terracottapotten gevuld met frangipani-bomen.
Het kasteel werd gebouwd op de overblijfselen van een
antieke nederzetting, die je nog kunt zien door de glazen
vloer in de ontbijtruimte. castellodiugento.com

Doen

Le Terre di Emi
Keramist Emi maakt in haar
studio/winkel prachtige beelden
en servies die typisch zijn voor
de regio Salento, zoals de pumo
en cactusvijgen. Via Giuseppe
Libertini 33, Lecce

Piscina Zinzulusa Vanaf dit zwembad heb je een prachtig uitzicht op zee. Het kan druk worden, dus kom op tijd. Via Grotta Del Conte 7, Castro

Eten

Lecce
Flow Bar & Bistrot
Je herkent deze plek meteen aan de kleurrijke bloemen die aan de voorgevel hangen. De vriendelijke eigenaar Stefano serveert hier heerlijke koffie. Via Giuseppe Libertini 3

La Scarpetta
Bij osteria La Scarpetta bereidt de chef typische streekgerechten. Schuif aan in de grote tuin met cactussen voor een verrukkelijk diner. Via Principi di Savoia 45

Otranto
Gelateria Fisotti
Op een warme dag gaat er niets boven een koude gelato. Dagelijks maken ze bij Gelateria Fisotti vers ijs in verschillende smaken. Largo Cavour 8

Torre san Giovanni
Azzurro 1986
Op ongeveer tien minuten rijden van Ugento ligt het badplaatsje Torre San Giovanni met gezellige restaurants en bars. Bij Azzurro 1986 aan de boulevard maken ze lekker knapperige pizza’s (ook glutenvrij) die goed samengaan met een van de zeven lokale biertjes die ze hier serveren. Corso Annibale 66

Gallipoli
Spiaggia G Beach
Een lekker plekje om te genieten aan het strand van Punta della Suina. De prijzen liggen wel iets hoger dan wat we gewend zijn van Italië, maar de frise (die we je zeker kunnen aanraden) beginnen op twaalf euro. En die kregen wij niet op. SP215

Fotografie: Sofie Delauw | Tekst: Tiara Rivano

Editie bestellen

Dit artikel komt uit: De Smaak van Italië editie 3 juli|augustus 2023. Bestel dit nummer hier in onze webshop

"*" geeft vereiste velden aan