Bert Visscher maakte déze grote fout tijdens zijn verblijf in Italië

Het telkens huren van een auto bleek toch een ietwat kostbare onderneming. Vooral als je er een maandje of twee zit. We hadden het na Avis en Hertz nog even geprobeerd bij een voor ons onbekende maar veel goedkopere verhuurmaatschappij, maar dat was bij voorbaat al vragen om gesodemieter. Bloedhete middag op het vliegveld, geen loket onder die naam en na lang zoeken een kleine Italiaan gevonden met een button die enigszins leek op het logo van ‘Angelino Tropical Cars’. Dat Tropical verwees waarschijnlijk naar de kapotte airconditioning waar menig hittekanon en föhn jaloers op zouden zijn. Had een stuk kaas tussen mij en mijn vrouw gelegd en we waren als tosti de wagen uitgegleden.

Keurig wagentje

Voordeel van deze Hyundai Kamikaze: er kon niets meer aan kapot en een deuk meer of minder zou door niemand worden opgemerkt. En het moest toch goedkoop. Niet zeiken dan en gewoon om de vijftig meter stoppen voor water en ijsblokjes in de nek. Maar de kortste klap was eigenlijk wel de aanschaf van een eigen auto. Er was vast wel een stalling te vinden in het dorp, en de treinverbinding van en naar Napels zou uitstekend zijn. Zo werd ons verteld. En wie waren wij − als eerste allochtonen in het dorp − om dat niet te geloven. Als iets goed uitkomt voor jou ben je al gauw bereid om het verheugd aan te nemen. Dus landen op Napels, treintje naar het dorp, oppikken van eigen wagentje en tuf tuf naar de casa. Wat kon er qua transport en logistiek nu nog misgaan.

Met Hans naar de tweedehandsjes

Ik ging met kameraad en ‘kenner’ Hans naar de door de dorpelingen aanbevolen garage van Lino. Hij had het grootste assortiment tweedehandsjes. Deze ruime voorraad bestond uit precies drie Fiat Punto’s waarvan Lino bij de gele niets kon garanderen. Die had al een tijdje niet gelopen en de vorige eigenaar had geknoeid met de kilometerteller. Hetgeen bijna niet meer te checken viel door de vele klimop die ook stuur en dashboard had overwoekerd. Maar de twee andere modellen stemden ons vrolijker. Ze stonden netjes onder een afdak en waren, nadat Lino op de hoogte was gesteld van onze komst, keurig gepoetst. Het was kiezen tussen groen of rood. Hans liep met zijn kennersblik wat om de wagens heen, stapte in en uit en verdween af en toe met zijn hoofd onder een motorkap. Ik had ooit gezien dat je vooral even tegen de bandjes moest schoppen. Met een houding van ‘ik weet er heus ook wel iets van’ ging mijn inspectie dan ook langs de wielen. Schopje hier trapje daar, maar geen idee wat ik deed. Stukje rijden dan maar. Dit voorstel viel echter helemaal verkeerd bij Lino alias Punto Corleone. Het was een kwestie van vertrouwen en bovendien zaten de karretjes niet in de verzekering en was dat ook om honderd redenen niet mogelijk voor bijvoorbeeld een dagdeel. Het woord proefrit was voor Lino een scheldwoord, een godslastering. De vrouw van Lino had zich inmiddels ook gemeld en was iets milder betreffende ons verzoek. En na veel gebaren en geroep tussen hen bereikten we een compromis.

Spannend Hitchcock-avontuur

Lino ging aan de weg staan en zou in de gaten houden of de carabinieri voorbij zouden rijden. Wij mochten naar de kerk een paar honderd meter verderop, daar keren en als de bliksem terugkomen. En zo werden twee ritjes van nog geen vijf minuten een spannend Hitchcock-avontuur. Alsof we stiekem verzetskrantjes gingen bezorgen. Van het op en neer rijden werden we echter geen steek wijzer. Zelfde geluid, zelfde doorgezakte stoelen, zelfde afwijking in het stuur, maar ach, voor een dorpsvehikeltje zeer geschikt. Omdat de groene nog was uitgerust met beide buitenspiegels werd het die. Ideaal om naar zee te tuffen of een beetje in de omgeving rond te brommen. Er donderde af en toe wel een onderdeel uit of af, maar al met al raakten we op den duur aardig gehecht aan het door de zon verbleekte karretje. De P van Punto op de achterklep was inmiddels gesneuveld bij het vervoeren van joekels van gipsplaten die signore Visscher persoonlijk moest halen na twee leveringen van onbekend materiaal dat we nooit hadden besteld. Zo heeft er ook nog een week lang een enorm kozijn tegen onze gevel gestaan met iets van mijn naam erop gekalkt. Vizcheer Olinda. Maar bedoeld voor de lagere school om de hoek. Waar het gevaarte ooit is terechtgekomen weet niemand. Op een ochtend was het kozijn weg en zaten in de drie klaslokalen nog dezelfde door de zon verweerde kozijnen. Nooit meer naar omgekeken, nooit meer geplaatst. Als ik op het plein vroeg naar de situatie keek men mij verwonderd aan. ‘Welk kozijn, wanneer was dat dan?’ Geen hond die zich er druk om had gemaakt.

Ingeklemd

In de schaduw blijven en rustig de dag zien vol te krijgen. Tik tak tik tak gaat de klok richting cimitero. Via via kreeg ik een plekje voor de auto op een open veldje achter een pasticceria vlak bij het station. Uitstappen, kleine wandeling, lekker gebakkie met kopje koffie en dan nog vijftien minuten met de unto naar huis. Ideaal, precies zoals we het hadden bedacht. En zo ging het de eerste keer tot en met het kopje koffie met gebak prima. Snel afrekenen, babbeltje met de bakker en hop naar casa Pescatore. Tot onze lichte verbazing stond onze groene vriend volledig ingeklemd tussen vrachtwagens, personenbusjes en twee gigantische sjofels. Bovendien moesten we een laag gruis en stof wegpoetsen om te zien of het wel de onze was. Terug naar de gebaktent voor duidelijkheid. Hier wisten ze echter van niets. Maar zoals zo vaak was het weer bellen met een broer z’n neef en daar weer een oom of tante van die ooit was getrouwd…

Strobalen op het dak

Het bleken vrachtwagens te zijn van bouwbedrijf Enzo Zegna. Enzo was overleden en het bedrijf stond te koop. Alle spullen waren hier gestald en stonden te wachten op een nieuwe eigenaar. Al een aantal maanden trouwens. Klopt, we waren al een poos niet geweest, maar dachten al die tijd in Nederland dat we ons in ieder geval geen zorgen hoefden te maken over de wagen die ‘bewaakt’ stond gestald. Kennelijk was er niemand geweest die even op het idee was gekomen om ons karretje apart te zetten. Had bakker Kareltje Kersenpunt niet even kunnen roepen dat de Olandesi de auto hadden gekocht om mee te rijden, en niet deze plek hadden gekozen als laatste rustplaats? Want dan had ik ’m wel in de muur van de begraafplaats gereden. De verwensingen naar tyfus en tering vlogen die ochtend soepel over sjofels en vrachtwagens. Zonder resultaat overigens. Die week is de bolide geen centimeter van z’n plek gekomen. Hele idee naar de kloten. Toch weer auto moeten huren. Na een aantal latere ervaringen − zoals strobalen op het dak en een nieuw hek maar nergens sleutels − hebben we de wagen verkast naar een groot stuk land van timmerman Tonino in ons eigen dorp. Maar ook dat gaf geen enkele zekerheid. Het wagentje werd maand na maand verder gestript. Vooral het chroomwerk en de wielen waren populair.

Onderkoeld door de auto

Op een zekere dag liep ik met Pien en onze pasgeboren zoon Mink de tuin van Tonino in en het viel ons meteen al op dat er kleinere wielen onder de wagen zaten. Het bleken wielen van een Panda en alle vier lek. We waren even totaal verbijsterd. Ze hadden de Puntowielen eraf gejat, maar ook de moeite genomen om er provisorisch vier andere wielen onder te plaatsen. Moet nog een pittige klus zijn geweest. Kortom, weer een week zonder vervoer. Het definitieve doek voor de wagen viel echter op een koude natte regendag in december. Met goede vriend Derk had ik een week uitgetrokken om te klussen aan het huis. Meteen bij aankomst naar de bouwmarkt van de gezusters Ricci om cement en dakpannen in te slaan. Weliswaar totaal geen ervaring mee, maar de bouwhamsters van Bianco lagen onvindbaar in een diepe winterslaap. Dus zelf maar wat doen wilde je je huis nog afhebben bij leven. Tijdens de weg naar beneden bleek de rode verwarmingshendel zowel naar links als naar rechts geen enkele warmte te genereren. Het bleef verdomme kouder dan buiten door de gierende blower die met geen mogelijkheid meer uit te krijgen was. De rest van de week leken we twee poolreizigers op expeditie. Na de noodzakelijke inkopen dus maar snel de weg omhoog, naar een warme haard en een goede borrel.

Fintito Punto

Aan voet van de berg moest allen het karretje zich tijdens een bui vol regen en hagel gewonnen geven. Het water gutste als een rivier over de weg, de voorwielen draaiden op volle snelheid maar we kwamen geen centimeter vooruit. Sterker, we gleden langzaam terug richting bouwmarkt. Op de parkeerplaats hebben we onze vriend dan ook achter moeten laten. Hij kon niet meer, ik kon niet meer. We zijn als goede vrienden uit elkaar gegaan. Kreeg er overigens nog 400 euro voor. Een gepensioneerde politieman heeft ’m gekocht. Blijkbaar maakt het bij de carabinieri na je pensioen niet meer uit of je zonder remlichten of op vier verschillende wielen rijdt. Wat nou voorbeeldfunctie. Doei. Hij kwam de wagen halen samen met een volledig uitgedoste oud-collega. Aan zijn pak te zien was die nog vol in functie, maar ook hij gaf niets om alle gebreken. Bij de start zat je in de uitstoot van de hoogovens en het raampje aan bijrijderskant ging niet meer open, hoezeer de collega ook z’n best deed. Ik wilde nog wat adviezen geven omtrent remmen, schakelen en bochten nemen, maar de heren geloofden het wel. En daar ging onze Punto. Met de mooie glanzende pet van de carabiniere op de hoedenplank, die wonderbaarlijk genoeg nog steeds aan twee touwtjes bungelde. ‘Mooi kostuum hebben die agenten hier’, zei Pien. ‘Zo met dat blauwe overhemd, gelakte strakke laarzen en hoge zwarte pet.’ Ja, ze zien er hier inderdaad indrukwekkend uit. De mooiste politie van Europa.

Beeld | Manon van der Zwaal