Dineren op het Piazzo del Campo van Maastricht

Het is inmiddels traditie: het jaarlijkse optreden van André Rieu in Maastricht op het Piazza del Campo van Nederland, het Vrijthof. Daar moet je gewoon bij zijn. Traditiegetrouw gingen wij ook dit jaar vooraf dineren bij Il Bacaro om het Italiëgevoel compleet te maken.

Zodra de kaarten voor het concert in huis zijn, wordt het tafeltje gereserveerd en voor je het weet ben je onderweg naar Maastricht. Nu werkte het weer dit jaar niet echt mee maar gelukkig had ik een paraplu meegenomen. Just in case. De dames waarmee ik op pad was hadden er echter geen meegenomen dus toen de regenbui wegtrok, kun je raden wie nat was en wie niet. Juist. De zon prikte echter op het juiste moment door het wolkendek en zo ongeveer gelijktijdig werden we bij Il Bacaro ontvangen met een heerlijke spritz. De salute weerklonk en de toon was gezet. Gezellig aan lange tafels buiten dineren, net zoals in Italië. De geselecteerde wijn was prima gekozen, met name de rode wijn uit Piëmonte. Die maakte het hoofdgerecht helemaal af. En na de overheerlijke tiramisu was het wachten op de opkomst van de maestro.

Voor Italianen is het getal dertien net zo normaal als nummer tien. Nee, bij het getal zeventien worden de Italianen zenuwachtig.

Met veel bombarie verscheen Rieu met zijn Strauss-concert. Al lopend en zwaaiend naar het publiek, liepen ze naar het enorme podium om voor het dertiende jaar op rij op het Vrijthof te spelen. Nu denkt iedereen bij dertien direct aan ongeluk, behalve de Italianen. Voor Italianen is het getal dertien net zo normaal als nummer tien. Nee, bij het getal zeventien worden de Italianen zenuwachtig. Dat heeft ermee te maken dat zeventien in Romeinse cijfers geschreven wordt als XVII wat een anagram is van VIXI. Letterlijk vertaald betekent dit ‘ik heb geleefd’ en die zin werd veel gebruikt op grafstenen. Het getal zeventien zou hierdoor verband houden met de dood en zeg nu eerlijk, daar wil je niet mee verbonden worden. Intussen galmde het prachtige O solo mio door de Maastrichtse lucht en raakte iedereen in vervoering. De tenoren, de sopranen en het orkest regen de ene na de andere prachtcompositie aan elkaar en het was weer ouderwets genieten.

Het hoogtepunt van de avond was toch wel het optreden met David Hasselhoff. Toegegeven, The Hoss is niet echt gezegend met een zoetgevooisde stem en zijn enige hit Are you looking for freedom gaat niet de boeken in als een evergreen. Het jeugdsentiment maakte echter alles goed. The knightrider, Mr. Baywatch op het podium in Maastricht! Dan mag hij een noot of drie vals zingen, dan mag hij een liedje van Elvis doen. Onze tafel bestelde nog maar eens een limoncello en we toostten op weer een mooie avond. Grazie Rieu, grazie Richard, grazie Il Bacaro! Alla prossima…

Ciao,
Mark

Foto: Liselotte van Leest