Zucchero in de Ziggo Dome

Drie flinke hoofdstukken met een toegift die nu nog in mijn hoofd zit. Dat is de ultrakorte samenvatting van het concert dat Zucchero vorige week gaf in de Ziggo Dome in Amsterdam. Was het gaaf? Meer dan dat. Zucchero nam ons mee op reis en liet weer eens zien hoeveel hij – nog steeds – in zijn mars heeft. Niet dat hij zich nog moet bewijzen, maar toch.

Zucchero heeft een aantal karakteristieke kenmerken. Zo zijn z’n outfits, en dan met name zijn hoedencollectie, een handelsmerk geworden. Het ziet er altijd een tikje bij elkaar geraapt uit. Het decor en de band pasten er precies bij. Op het eerste oog onsamenhangend maar op een manier dat het ook weer klopt. En dat is knap. Zucchero speelde en zong niet alleen met zijn hart, het hart was ook letterlijk de eyecatcher van het decor. Een mooiere symboliek kun je je haast niet voorstellen.

Goed, nu de verschillende hoofdstukken. Het eerste hoofdstuk vertelde het verhaal van zijn nieuwste album, Black Cat. Zeker voor de bluesliefhebbers een echte must have: rauw, intens en vol passie. Blues zoals blues bedoeld is. De Ziggo Dome kwam echt goed los bij het ingaan van het tweede hoofdstuk. Vedo Nero en Baila gaven het startsein om echt op te gaan in de muziek. En met het inzetten van Il Volo ging er een zucht door de Dome. Een zucht van romantiek, passie en vervoering. Mijn persoonlijke hoogtepunt van dit hoofdstuk was het duet met de grote Luciano Pavarotti. Middels een uitgekiende combinatie van live zingen en de beelden van de clip Miserere bezorgde hij velen, maar zeker mij, kippenvel. Wat een eer om te mogen luisteren naar twee muzikale grootheden!

Het derde hoofdstuk van het concert was een aaneenschakeling van ontroering, enthousiasme en herkenning. Wat heeft die man toch een geweldig repertoire! De zaal ontplofte zo ongeveer toen Marco Borsato het podium betrad om samen met Zucchero Diamante en Senza una donna te zingen. Zelf hield ik het niet droog tijdens de laatstgenoemde; de wijze waarop het gezongen werd, raakte iedere vezel in mijn lijf. Echt een moment om nooit meer te vergeten! En als je dan denkt dat Zucchero langzaam richting het einde van het optreden gaat, zet hij juist een versnelling hoger in. Così Celeste zorgde ervoor dat je meedeed. Je bleef in beweging, of je nu wilde of niet. En bij de eerste tonen van Diavolo in me weet je het eigenlijk al: handen in de lucht en klappen, mond open en meezingen. Basta. Het blijft een van zijn krachtigste nummers en live komt het nog meer tot zijn recht. De toegift maakte de cirkel van het concert weer rond. Long as I can see the light was de perfecte afsluiting van het concert waarin voor de zoveelste keer duidelijk werd dat deze Zucchero een groter repertoire heeft dan menigeen weet. En op zo’n avond word je daar, gelukkig, weer even fijntjes aan herinnerd. Zucchero, mille mille grazie. Era meraviglioso!

Stiekem was ik ook heel trots op mijn vriend Mathieu Klaassen, wijnimporteur van vele bekende wijnhuizen. Voorafgaand aan het concert serveerde Mathieu de wijnen van Zucchero aan een geselecteerd gezelschap en stond hij dus gewoon backstage. Mag je dan een beetje trots zijn? Dacht het wel. En om Zucchero en Mathieu een beetje te eren, staat er een Chocabeck (rose wijn van de Italiaanse zanger) naast me. Proost!
Ciao,
Mark

Hoofdafbeelding: images99.com