Onno Kleyn over Italianen en hun obsessie met bronwater

Volgens Onno Kleyn zijn Italianen Europees kampioen in de aankoop van flessen met water. Gemiddeld zouden ze 206 liter per persoon per jaar in huis halen.

Onno vertelt waar hun obsessie met bronwater vandaan komt.

Met plastic flessen in de weer
‘Vlak bij Olena was een bron. Ik heb nooit begrepen hoe zoiets werkt, maar in de helling aan de kant van de weg was een uitholling gegraven. Daarin stond een overloopbak van steen en er stak een pijp uit de rots, waaruit water liep. Soms hard, soms zachtjes. En in augustus niet. Als we erlangs kwamen, stond er altijd wel een auto van iemand uit de buurt, die met plastic flessen in de weer was, grote, kleine, allemaal moesten ze gevuld. Want het water van Olena was beroemd.

Wat grootschaliger
Water uit de kraan was om je mee te wassen. Om overhemden en borden en je haar mee schoon te maken. We wisten allemaal waar het vandaan kwam, het was net zo lokaal, alleen wat grootschaliger. Achter Tregole een modderpad inslaan en daar was een reservoir, een dik stuwdammetje waarachter de oogst van allerlei beekjes en stroompjes zich verzamelde. Als het in augustus zo warm was dat er geen water uit de bron van Olena liep, zwommen we daar. Illegaal natuurlijk, maar dat was gewoon.

Van de stuwdam liep het water door een pijp naar een zuiveringsstationnetje, waar het bezinksel bezonk en het water gefilterd werd. Laatste behandeling voor levering: chloreren. Daarmee diskwalificeerde het zich subiet voor de koffie en als tafelwater.

Reizen voor bronwater
Legioenen Italianen hebben geen bron dichtbij, hoewel ze bereid zijn er forse einden voor te rijden. Daarom kopen ze flessenwater in de supermarkt. Veel. De fanatiekere vinden ook dat je je pasta niet in kraanwater kunt koken; kraanwater is gewoon niet geschikt om de mond binnen te gaan. Als je denkt ‘dat water giet je toch weg?’ heb je het niet begrepen, want pasta zuigt water op bij het garen.

Kampioen in flessenwater kopen
Italianen zijn de Europese kampioenen in de aankoop van flessenwater. Plat, bruisend, water komt gebotteld. In literflessen, 5-literflessen, 10-literflessen, allemaal van plastic, halen ze 206 liter per persoon per jaar het huis in. Gemiddeld natuurlijk, want de baby heeft voor zijn biberon minder nodig dan de automonteur bij zijn pranzo. Een open karaf zie je vrijwel nooit op de restauranttafels, zoals in Frankrijk. Of je bent in de bergen, ergens waar ze een eigen bron hebben.  

De theorie over chloor
De chloor helemaal uit het leven bannen kan natuurlijk niet. De afwas laat je in Italië na afspoelen uitdruipen en opdrogen. Nou ja, dat deed men vroeger, toen er nog geen afwasmachines waren. Dat laat resten achter, maar zo gering dat je het niet ruikt. Dan bestaat het niet. Daarop voortbordurend hadden Italiaanse vrienden in Amsterdam hun eigen theorie waarom de Nederlanders zo lang waren: wij spoelden de afwas niet af met water, maar droogden hem met een doek. Afwasmiddel als groeihormoon, zoiets.

Bronwater maakt je bijgelovig
Dat kunnen we ook omdraaien. Van chloorresten blijf je klein. Een fluttheorietje, nepnieuws van twintig jaar geleden. Maar Italianen zijn net zo dol op nepnieuws als Nederlanders. Doller, vaak. Dat sommig water bijzondere kwaliteiten heeft, en dito effecten. Wijwater uiteraard, maar ook water om in te kuren, van het naar rotte eieren stinkende zwavelwater van de Terme di Saturnia en de Bagni Vignoli tot de pure helderheid van Montecatini Terme. Chloor is slecht, zwavel niet, capito? Ik verzin er nog wel een complot bij. Een complot van onze Lieve Heer zelf: acqua in bottiglia maakt je bijgelovig. Ja, denk daar maar eens over na. Bij een heerlijk glas kraanwater.’ 

LEES OOK:

Door een jaar wonen in Toscane verruilde Onno Kleyn zijn beoogde carrière als klassiek zanger voor een als culinair schrijver. Sinds 2020 is hij columnist bij De Smaak. 

Wil je automatisch op de hoogte blijven van de leukste tips en laatste nieuwtjes uit Italië? Schrijf je in voor onze nieuwsbrief!