Waarom wereldkampioenschap tiramisù hoogtepunt is in Jarls carrière

Jarl van der Ploeg woonde en werkte als correspondent in Rome en schreef daarover het boek Wegens vakantie gesloten. Met ons deelt hij de hoogtepunten, zoals het Wereldkampioenschap Tiramisù.

Het wordt opeens muisstil op het Piazza dei Signori in Treviso want nu gaat het gebeuren. Dit is de reden dat het hier stampvol toeschouwers staat en dat er mannen en vrouwen vanuit Oostenrijk, Nederland, Australië en zelfs China zijn aan komen vliegen. Dit is het moment van hun leven. Als Volkskrant-correspondent heb ik al veel memorabele momenten beleefd in Italië. Met rubberen kaplaarzen waadde ik over het ondergelopen Piazza San Marco in Venetië, ik sprak ministers, premiers en presidenten in hun Romeinse stadspaleizen, betrad als een van de weinige buitenlanders het geheimzinnige eiland Montecristo en ontmoette tot tweemaal toe de paus in zijn privévertrekken in Vaticaanstad.

Het echte hoogtepunt
Allemaal unieke ervaringen natuurlijk, denk ik op dat muisstille plein in Treviso, maar dit is natuurlijk het echte hoogtepunt van mijn professionele carrière. Wat is er immers zaliger dan voor je werk aanwezig te moeten zijn bij het Wereldkampioenschap Tiramisù?

Plaatselijke hoerenmadame
Precies: helemaal niets, want tiramisù is wat mij betreft het beste dat Italië ooit heeft voortgebracht – beter dan de pizza, de pasta, de telefoon, de Historiën van Tacitus, Sophia Loren én de espressomachine. Dat heeft te maken met de geur van het toetje, de smaak, het aangezicht, maar ook zeker met zijn ontstaansgeschiedenis. Er zijn boze stemmen die beweren dat tiramisù is uitgevonden in een doorsnee restaurant in de regio Friuli, maar de inwoners van Treviso weten wel beter. Zij zullen allemaal bevestigen dat het gerecht in werkelijkheid ontstond in een van de vele bordelen van hun stad. Tiramisù, wat letterlijk ‘trek me omhoog’ betekent, werd hier door een plaatselijke hoerenmadame ontwikkeld met als doel de net uitgepeesde hoerenlopers een dusdanige suikerkick te bezorgen dat ze subiet trek kregen in een tweede ronde.

Pasticceria
Omdat Italiaanse bordelen sinds 1958 verboden zijn, en ik zelf pas in 1987 ben geboren, kwam mijn eigen liefde voor tiramisù op een iets fatsoenlijkere wijze tot stand. Het was een zaterdagavond in 2009 en samen met mijn goede vriend Menno hadden we net overvloedig gegeten bij Hostaria Dino e Tony, een tent waar de eigenaren je bij binnenkomst enkel vragen of je veel of heel veel honger hebt, waarna ze met een rotvaart gerechten voor je neus zetten. Net toen ik mij mentaal begon voor te bereiden op het toetje, vroeg Menno opeens om de rekening. Ik wilde boos worden, maar Menno legde snel een geruststellende hand op mijn onderarm en zei: ‘Rustig maar, we gaan naar Pompi.’

De beste tiramisù ter wereld
Pompi is een pasticceria in het zuiden van Rome. Wij bevonden ons op dat moment in het noorden van de stad, maar omdat Menno zei dat banketbakker Giuliano Pompi in het bezit was van het beste tiramisù-recept ter wereld, besloot ik met hem mee te gaan. Het was een van de beste beslissingen die ik ooit heb genomen. Tot die avond associeerde ik tiramisù met zompige lange vingers gedrenkt in veel te veel alcohol die je met Kerst in Nederland kreeg voorgeschoteld. Na die avond werd het iets puur hemels.

Net toen ik mij mentaal begon voor te bereiden op het toetje, vroeg Menno opeens om de rekening

Zowel stevig als zijdezacht
Het was bijna middernacht toen we er aankwamen, maar de zaak stond nog altijd stampvol. Ik zag tientallen, misschien wel honderden Romeinen bij de kassa dringen want de bakjes tiramisù werkten als een sirenenzang op de aanwezigen. En een paar minuten later begreep ik precies waarom. Het is exact dezelfde onbeheerste verrukking die ik nu, tien jaar later, weer waarneem op het Piazza dei Signori. ‘Fabio’, doorbreekt de juryvoorzitter eindelijk de stilte, waarna de kersverse wereldkampioen – geprezen om zijn uitzonderlijke talent de mascarpone zowel stevig als zijdezacht te doen aanvoelen – begint te huilen. En met hem een groot deel van het publiek.

Italiaanse levenskunst
Het mooiste onderdeel van de Italiaanse levenskunst is wat mij betreft de gave het irrelevante te verheffen tot het allerbelangrijkste op aarde. Als Nederlander ben ik altijd jaloers op die eigenschap, want geef toe: wat is er irrelevanter, maar tegelijkertijd belangrijker dan gelukstranen vanwege een perfecte tiramisù?

BEKIJK OOK:

De beste berichten van De Smaak van Italië ontvangen? Meld je nu aan voor de nieuwsbrief!